Ka KlaKla o swojej książce:
To opowiadania, które dzieją się w rozległym słowiańskim świecie, pełnym zmitologizowanej symboliki i wykrzywionej historii, znanej nam ze szkoły, z historii i lektur (to równocześnie uniwersum mojej nagrodzonej powieści „Łotrzyca”). Słychać w nich echa bajań i klechd, dziadowskich i łotrzykowskich opowieści, a także eposu rycerskiego (męski wzorzec rycerskiego bohatera traktowany jest tu z niejakim okrucieństwem). Bohaterkami są postaci, które do tej pory były w literaturze traktowane po macoszemu. W książcezmagają się z przypisanymi im rolami, z narzuconą tożsamością i systemową przemocą. Bohaterowie uwikłani są w podobne dylematy, choć (tak jak w życiu) to oni w większości odpowiedzialni są za przemoc, choćby użytą w zbożnym celu.
Zawarte w zbiorze historie bywają również fabularyzowanym portretem osób związanych słabiej lub silniej z historią mojej rodziny oraz jej niematerialnym dziedzictwem (co oczywiste, zniekształconym i zmitologizowanym w trakcie wędrówki przez pokolenia).
Rodzinne opowieści, mimo swojej ulotności, mają silny wpływ na „charakter” rodziny. Tym silniejszy, im bardziej nieuświadomiony Stamtąd biorą się charakterystyczne wspólnotowe nawyki, specyficzne sposoby przeżywania czasu radości i czasu rozpaczy, przyswajane przez kolejne pokolenia wraz z oddechem i pożywieniem. Nie ma w tych historiach przywódców, wielkich bitew czy epickich narracji. Jest natomiast próba uchwycenia tych cech, zachowania symboliki i mistyki, które udało się ocalić, mimo silnych procesów asymilacji trwających w mojej rodzinie od kilkuset lat.
Bohaterki i bohaterowie to w równej mierze włóczędzy jak i wiecznie obcy osiedleńcy marginesów społecznych, mimo nierzadko wykonywanych istotnych z punktu widzenia społeczności zawodów.
W tych opowieściach stosuję nienachalną stylizację języka, by ocalić sposób wysławiania się portretowanych osób (nawet jeśli używam ich języka jako dyskursu). Nie każde opowiadanie ma silną stylizację, wszystkie jednak mniej lub bardziej trzymają się konwencji. Używam archaizacji i stylizacji gwarowej z powodu niezgody na zanikanie wielu niezwykłej urody słów, a także z powodów czysto ironicznych. Staram się jednak, żeby tekst był czytelny bez konieczności sięgania do słownika.
Trzy z załączonych tekstów otrzymały nominację w konkursie na książkę autorską Świdnica 2020, a opowiadanie „Czerwony Las” zwyciężyło również w konkursie „ Wiedźmy” wydawnictwa Fabryka Słów w 2021 r.
Dostępność:
średnia ilość
