Newsletter
Podaj swój adres e-mail, jeżeli chcesz otrzymywać informacje o nowościach i promocjach.
Zapisując się na newsletter oświadczasz, że zapoznałeś się z regulaminem oraz polityką prywatności sklepu internetowego. Możesz zrezygnować w każdej chwili.

O literaturze

Światy nierównoległe – o kobiecych i męskich głosach w poezji ostatnich lat – Jakub Skurtys

Światy nierównoległe – o kobiecych i męskich głosach w poezji ostatnich lat – Jakub Skurtys
Światy nierównoległe – o kobiecych i męskich głosach w poezji ostatnich lat – Jakub Skurtys

Tom zbierający autorskie omówienia najnowszej polskiej poezji - Skurtys błyskotliwie przedstawia czytelnikowi najciekawsze głosy literatury współczesnej. Książka zawiera artykuły poświęcone m.in. Anouk Herman, Jakubowi Sęczykowi, Agacie Puwalskiej, Biance Rolando, Jadwidze Malinie, Janowi Rojewskiemu.

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

49,99 zł

szt.

Jak Tadeusz Żeleński stworzył Boya. Strategie, autokreacje, wizerunki – Dominika Niedźwiedź

Jak Tadeusz Żeleński stworzył Boya. Strategie, autokreacje, wizerunki – Dominika Niedźwiedź
Jak Tadeusz Żeleński stworzył Boya. Strategie, autokreacje, wizerunki – Dominika Niedźwiedź

Monografia, której celem jest próba odpowiedzi na pytanie postawione w tytule, przedstawia nowe spojrzenie na kształtowanie literackiej autobiografii i wizerunku pisarza, stosowanie zabiegów autokreacyjnych oraz gier, które podejmował z czytelnikiem. Publikacja jest przeznaczona dla wszystkich miłośników literatury dwudziestolecia, a w szczególności tych zainteresowanych procesami literackimi oraz polem literackim tej epoki.

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

40,00 zł

szt.

Dziady – Adam Mickiewicz (oprac. Wojciech Kruszewski)

Dziady – Adam Mickiewicz (oprac. Wojciech Kruszewski)
Dziady – Adam Mickiewicz (oprac. Wojciech Kruszewski)

Prof. Wojciech Kruszewski przygotował nową edycję Dziadów litewskich. Edycja ma charakter krytyczny i zawiera dokumentację dla wszystkich autoryzowanych przez Mickiewicza edycji. W aneksie znajdują się fotografie i transliteracje materiałów związanych z genezą tego dzieła, w tym tzw. Dziady I, studium o języku Mickiewicza autorstwa prof. Henryka Dudy oraz obszerna bibliografia.

 

Wojciech Kruszewski (ur. 1973 w Łomży) – polski literaturoznawca, naukowiec, edytor, redaktor serii wydawniczej, wykładowca Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.

Początkowo pracował na Wydziale Filologiczno-Historycznym Uniwersytetu Gdańskiego, obecnie wykłada sztukę edytorską oraz prowadzi seminaria na temat współczesnej literatury polskiej w perspektywie edytorskiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II.

Dostępność: na wyczerpaniu

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

40,00 zł

szt.

Vade-mecum i pozostałe wiersze z lat 1865–1883 – Cyprian Norwid

Vade-mecum i pozostałe wiersze z lat 1865–1883 – Cyprian Norwid
Vade-mecum i pozostałe wiersze z lat 1865–1883 – Cyprian Norwid

Nie pochlebiaj Cieniowi! o! Ulissie – szlachetny
synu Laerta – wolałbym pomiędzy wami być pachołkiem
ostatniego wyrobnika, nieposiadającego
ziemi, mającego pług za całą własność i zaledwo
zdolnego wyżyć, aniżeli panować jak Monarcha
– nad narodem umarłych!

– Odyseon



Nim jednak będziemy mogli powiedzieć, że wielopokoleniowe prace nad „kanonicznym” wydaniem norwidianów zostały zakończone, warto pokusić się o udostępnienie jednej z najcenniejszych części tej wielkiej spuścizny dla szerszego grona miłośników szczęśliwie przywracanego kulturze narodowej poety. Wybór tego horyzontu czytelniczego wymusza pewne ograniczenia w aparacie komentatorskim, głównie w zakresie szczegółowej dokumentacji dziejów tekstu, choć samo dzieło przez mnożenie dokumentacji nie staje się „łatwiejsze” (popularniejsze), a spojrzeniu tekstologa nie musi przecież ściśle odpowiadać doznanie czytelnika.

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

50,00 zł

szt.

Mickiewicz. Kategorie – idee – konteksty – Maria Cieśla-Korytowska

Mickiewicz. Kategorie – idee – konteksty – Maria Cieśla-Korytowska
Mickiewicz. Kategorie – idee – konteksty – Maria Cieśla-Korytowska

Na tom składają się rozprawy powstałe na przestrzeni kilkudziesięciu lat niezależnie od siebie, ale w jakimś sensie tworzące całość. Były one wygłaszane i publikowane po polsku i za granicą (te zostały przetłumaczone), niektóre – połączone, przeredagowane i opatrzone ilustracjami, inne napisane ostatnio. Są one pogrupowane w duże rozdziały wedle ogólnych kategorii stworzonych na rzecz tej książki i dotyczą dzieł poety oraz ich bliższych lub dalszych kontekstów.

Przedmiotem omówienia oraz interpretacji są kategorie literackie, estetyczne i filozoficzne oraz idee, takie jak: intertekstualizm, komparatystyka, wzniosłość, liryzm, tragizm, optymizm, narodowy lub ponadnarodowy charakter utworu, literatura a muzyka, perspektywa historyczna i religijna, mistycyzm, mesjanizm, kwestia poznania, rola pamięci oraz koncepcja człowieka – jego tożsamość i charakter, wolna wola, postawa i powinność, wyzwania, przed jakimi staje, stosunek do śmierci wreszcie. Konteksty poszczególnych kategorii oraz idei, od Starożytności poprzez wieki późniejsze, sięgają aż do literatury XX-wiecznej, tak polskiej jak obcej, przy uwzględnieniu historii. Dwa rozdziały poświęcone zostały najważniejszym dziełom Mickiewicza: Dziadom oraz Panu Tadeuszowi, w pozostałych pojawiają się też inne utwory – od młodzieńczych wierszy po późną lirykę, a także po wykłady paryskie.

Z całości wynika obraz spójnej (mimo upływającego czasu) aksjologii Poety: postawy etycznej oraz estetycznej Adama Mickiewicza. To ona stanowi w istocie myśl przewodnią tak omawianych dzieł, jak podejścia badawczego do nich.

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

69,00 zł

szt.

Dziady – Adam Mickiewicz (oprac. Maria Cieśla-Korytowska)

Dziady – Adam Mickiewicz (oprac.  Maria Cieśla-Korytowska)
Dziady – Adam Mickiewicz (oprac. Maria Cieśla-Korytowska)

Niniejsze wydanie wszystkich części Dziadów Adama Mickiewicza poprzedza obszerny wstęp dotyczący między innymi kompozycji dramatu, najważniejszych idei romantycznych oraz świata wartości Poety: tekstowi towarzyszą liczne przypisy i komentarze. Jako uzupełnienie w Aneksie przytoczone zostały stanowiące kontekst dokumenty, miedzy innymi: plany powstania dalszych części Dziadów rozważania w wykładach paryskich n temat “dramatu słowiańskiego”, wstęp do wydania francuskiego, fragmenty eseju George Sand mającego za temat Dziady, bajka Goreckiego, wyimki z korespondencji filomatów na temat sceny więziennej Dziadówfragmenty Państwa i Uczty Platona.

Wydanie jest bogato ilustrowane: na szczególną uwagę zasługują zachowane portrety rzeczywistych bohaterów sceny więziennej Dziadów części III, przybliżając ich nam i podkreślając realizm dramatu Mickiewicza.

Dostępność: na wyczerpaniu

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

49,00 zł

szt.

Promieniowanie teatru. Ostatni dramat Karola Wojtyły jako wyzwanie interpretacyjne i inscenizacyjne – Agnieszka Komorowska

Promieniowanie teatru. Ostatni dramat Karola Wojtyły jako wyzwanie interpretacyjne i inscenizacyjne – Agnieszka Komorowska
Promieniowanie teatru. Ostatni dramat Karola Wojtyły jako wyzwanie interpretacyjne i inscenizacyjne – Agnieszka Komorowska

WSTĘP

Dlaczego literatura? Rzecz o słowie

Filozof, teolog, uczestnik Vaticanum II, gorliwy duszpasterz. Dodajmy do tego: zdolny student, aktor, nadto człowiek mający doświadczenie ciężkiej pracy fizycznej. Już to wystarczy, by nakreślić wieloaspektowy portret Karola Wojtyły – Jana Pawła II. Wobec ogromu publikacji, które (jedynie z okresu przed pontyfikatem) w bibliografii Zofii Skwarnickiej zajmują bez mała 30 stron, jedno pytanie pozostaje wciąż aktualne, niejako na marginesie wszelkich badań nad tą twórczością: „Dlaczego literatura?”. Czy ten, który sprawnie posługiwał się językiem filozoficznym, teologicznym, któremu nieobce były badania naukowe oscylujące wokół problemów etycznych, potrzebował ekspresji literackiej z powodu jakiegoś braku czy też jedynie sięgał po nią z wewnętrznej potrzeby? Jest już niemal tradycją, by na wstępie rozważań osnutych wokół twórczości autora podjąć próbę odpowiedzi na to pytanie. Mimo iż nie ciąży tu na badaczu żaden przymus, z przyjemnością przedstawię własną propozycję. Jednakże niech wszystko, co zostanie dalej napisane, pozostanie w cieniu tego jednego: przekonania o tajemnicy, od jakiej ostatecznie odbiją się wszystkie mniej lub bardziej uzasadnione pomysły wszelkiego rodzaju naukowców i miłośników literatury. Tajemnica zaś autora Promieniowania ojcostwa zdaje się leżeć gdzieś w pobliżu tajemnicy słowa. Z tego miejsca wypada zatem zacząć poszukiwania.

Kiedy Karol Wojtyła, młody, ciekawie zapowiadający się poeta i utalentowany aktor, zdecydował zerwać z poezją, zamilkł artystycznie na czas formacji seminaryjnej – zrezygnował nawet z opracowania biografii Świętego Brata Alberta Chmielowskiego. Jednocześnie jego Pieśń o Bogu ukrytym okazała się zapowiedzią późniejszego powrotu do słowa, lecz już w innym jego wymiarze – mistycznym, to jest sięgającym Niewyrażalnego. Wówczas słowo przestało być misją samą w sobie, zaczęło mieć wagę o tyle, o ile niosło ze sobą większą Prawdę. Choć lepiej byłoby powiedzieć: próbowało sięgnąć Prawdy, stale skazane na niepowodzenie – jak legendarny chłopiec spotkany przez Świetego Augustyna, zamierzający przelać ocean do wykopanego przez siebie dołka. A mimo to powstawały dzieła ze wszech miar godne uwagi, oryginalne artystycznie, choć nieaspirujące do sukcesu literackiego. Dzieła, których moc leży w sile wyrazu, a ta wyrasta z głębokiego doświadczenia duchowego. Jednak pytanie powraca: dlaczego w trakcie gorliwej, pełnej zaangażowania posługi kapłańskiej, a potem biskupiej, powstał szereg utworów poetyckich oraz dwa dramaty? Dlaczego wreszcie pod koniec życia papieża, zwanego często „Wielkim”, otrzymaliśmy jeszcze jeden utwór – Tryptyk rzymski?

Wiele wskazuje na to, że myśli zawarte w poezji i dramatach sprzed wyboru na Stolicę Piotrową pojawiają się nie tylko w artykułach duszpasterskich i powstających równolegle z nimi pracach naukowych, lecz także korespondują z myślami późniejszymi. Wyraźnie widać to na przykładzie refleksji o miłości małżeńskiej, snutych zarówno we wczesnych publikacjach z zakresu etyki, jak i w obszernym dziele Mężczyzną i niewiastą stworzył ich…, będącym zapisem papieskich mów katechetycznych. Niezwykła zbieżność skłania do namysłu nad jednością myśli Karola Wojtyły – Jana Pawła II. Więcej nawet, powstawanie nowych dzieł wraz z upływem czasu stanowiło o sile tej twórczości – będącej ciągłym powracaniem do tematów jako przedmiotu medytacji autora – oraz potęgowało wrażenie jej jedności. Jedność ta prowokuje do pytania o miejsce dzieł dramatycznych w myśli o ludzkiej (i Boskiej) miłości. Wiele wskazuje na to, iż można by mówić w przypadku twórczości tego autora o swoistym „sprawdzaniu” myśli filozoficznej i teologicznej, a także własnych doświadczeń duchowych i duszpasterskich – w słowie poetyckim. Lub też o „przepuszczaniu przez pryzmat poezji” tego, co rodziło się w rozważaniach intelektualnych i duchowych medytacjach.

Zresztą cała literatura tworzona przez Wojtyłę nosi znamiona medytacji. Co więcej, zarówno poezja, dramaturgia, jak i wszelkie inne wypowiedzi autora cechuje konsekwencja w doborze słów. Można powiedzieć wręcz o jego indywidualnym słowniku, w którym pewne słowa nabierają określonego, właściwego dla tej twórczości znaczenia. Tak dzieje się w przypadku słów: „profil”, „próg”, „ciężar (właściwy)” oraz innych. To także dzięki nim na różnych etapach twórczości można odnaleźć te same motywy i myśli oraz śledzić ich przemiany. Jeszcze ciekawiej rzecz jawi się wówczas, gdy pierwsze zalążki niektórych myśli uobecniają się najpierw w literaturze, zanim wejdą na stałe do filozofii. Wszystko to – zarówno słowa klucze, jak i „uprzedzanie” filozofii literaturą – odnajdujemy w dramacie Promieniowanie ojcostwa oraz poprzedzającym go Przed sklepem jubilera.

A jeżeli tak jest, to odpowiedź na pytanie „Dlaczego literatura?” ożywa nowym znaczeniem. Włączając zarówno refleksje, jak i doświadczenie (duchowe i duszpasterskie) w wersy poezji i dramatów, Karol Wojtyła na bieżąco budował swoją myśl – przepuszczając przez język poetycki, pogłębiał ją i zadawał pytania językom pozaliterackim. Poezja byłaby zatem nie tylko dodatkiem do działalności filozoficznej i teologicznej, lecz także jej motorem oraz miejscem, w którym dochodzi do głosu właściwa głębia problemów – podobnie jak, według słów Danuty Michałowskiej, w medytacyjnej interpretacji roli Bolesława Śmiałego w rapsodycznym wystawieniu Króla-Ducha Słowackiego „doszło do głosu” powołanie, mające potem wydać tak wspaniałe owoce. I tu wracamy do znaczenia, jakie dla młodego Wojtyły miało słowo, a raczej – jakiego znaczenia nabrało wraz z przełomem duchowym.

Język literacki, poetycki pozwala na przekraczanie granic słowa. W tym sensie jest najlepszym nośnikiem tych myśli, które same próbują znieść granice, tutaj – granice między Bogiem a człowiekiem, choć nie tylko. Sama idea jest zgodna z nauczaniem Kościoła o Odkupieniu, lecz jednocześnie jest próbą dotarcia do tej głębokiej prawdy o „granicy zniesionej” dzięki wcieleniu Syna Bożego i Jego ofierze przywracającej człowiekowi utraconą łączność z Bogiem – Stwórcą i Ojcem. A jednak aby sięgnąć myślą czy sercem (na sposób mistyczny) po tę prawdę, potrzebne jest dogłębne penetrowanie możliwości ludzkiego sposobu wyrażania. Mistycy, którzy mieli bezpośredni dostęp do rzeczywistości Boga, wciąż czując niedosyt i wciąż na nowo stając przed najwyższą Tajemnicą, czuli wewnętrzną potrzebę (czy też postępowali zgodnie ze wskazówkami przełożonych w duchu posłuszeństwa) przekazania swojego doświadczenia za pomocą słowa pisanego. Warto podkreślić, że tematy podjęte przez Wojtyłę w dramatach na sposób mistyczny nie są „wiedzą tajemną”, lecz treścią wypełniającą dzieła teologiczne i filozoficzne różnych epok. Same w sobie nie stanowią wiedzy „wlanej” dzięki łasce, lecz sposób ich zgłębiania ma w sobie wiele z doświadczenia mistycznego. Tu tkwi niezwykłość tej sztuki, która – będąc głęboko religijna – nie mówi wprost o Bogu, lecz jednocześnie wprowadza słowem literackim w Tajemnicę, która, wyrażana precyzyjnym językiem teologii, pozostaje prawdą wiary i rozumu (choć dla rozumu niedostępną), a dopiero „przepuszczona” przez żywe doświadczenie i niezwykłą duchową wrażliwość staje się także prawdą serca.

Język literacki przekracza granice słowa, rozsadzając jego semantykę, umożliwiając nawarstwianie znaczeń, operowanie paradoksem, łączenie kategorii czasu i przestrzeni, a tym samym budowanie krajobrazów wymykających się potocznemu postrzeganiu. Wprawne posługiwanie się językiem poezji umożliwia zawarcie na niewielu stronach treści wypełniających obszerne dzieła teologiczne. Tym samym jest to ten sposób wyrazu, upodobany przez mistyków, który zbliża do Boskiego odbioru świata – prostego, intuicyjnego, dalekiego od pojęciowego rozumowania. Już tylko na podstawie powyższych uwag widać, że gwałt dokonany na semantyce nie bywa celem samym w sobie, lecz jest wykroczeniem poza granice ludzkiego myślenia. Język ma nieść myśl, ideę – takie było pierwotne założenie Teatru Rapsodycznego. I dopóki jest to myśl ludzka, nawet wyrażona językiem literackim, można doskonalić sposób jej przekazu, by idea docierała do odbiorcy z całą swoją mocą. Jednak gdy chodzi o zamysł Boga i rzeczywistość duchową, słowo musi przekraczać własne granice, musi rozsadzać formy, którymi się posługuje (stąd nie dziwią opinie badaczy, że utwory Wojtyły prędzej przenikną przez granice gatunku niż zrealizują jego założenia).

Literatura, przekraczając formy wyrażania, przekracza także (tym bardziej) dziedziny ludzkiej myśli. Dramat czy poemat niezauważalnie stają się medytacją teologiczną, filozoficzną, a z tych przechodzą w mistyczną kontemplację odsłaniającej się Pełni. Tym samym, jak się wydaje, dla Karola Wojtyły literatura jest spoiwem wędrówek myśli ludzkiej, tym, co buduje jedność, integralność już nie tylko intelektualną, lecz ogólnie: integralność osoby w jej postrzeganiu, rozumieniu, odczuwaniu, porządkowaniu doznań. I nie poprzestaje na tym. Dzięki słowu poetyckiemu to, co ludzkie, unosi się ku rzeczywistości ponadludzkiej, duchowej. Przy tym od razu należy zastrzec, że tak wielka waga słowa nie prowadzi do jego absolutyzacji. Można raczej mówić o specyficznie instrumentalnym traktowaniu słowa, takim, które jest zarazem dostrzeganiem jego wielkości i pokorą wobec niego oraz cichym założeniem, że słowo samo powinno stać się „przezroczyste”, umniejszone wobec tego, co wyraża (wszak dotyka Niewyrażalnego).

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

Negatywy. Poetyki apofatyczne Aleksandra Wata i Piotra Matywieckiego – Ewa Goczał

Negatywy. Poetyki apofatyczne Aleksandra Wata i Piotra Matywieckiego – Ewa Goczał
Negatywy. Poetyki apofatyczne Aleksandra Wata i Piotra Matywieckiego – Ewa Goczał

STRESZCZENIE

Celem rozprawy jest zbadanie twórczości Aleksandra Wata i Piotra Matywiec­kiego w kontekście apofatyzmu rozumianego jako nurt w teologii, sposób kry­tycznego myślenia w duchu hermeneutyki oraz pojęcie z zakresu literackiej reprezentacji doświadczenia. Apofatyczność utożsamia się zwykle z tradycją teologii negatywnej, opartej na przekonaniu o niemożności poznania i opisania Boga. Jako apofatyczne bywają jednak określane także problemy na wskroś współczesne: nihilizm, postsekularyzm, kryzys przedstawieniowości czy pamięć i postpamięć o Zagładzie. Przyjęta tutaj perspektywa obejmuje oba te aspekty, a koncepcja poetyk apofatycznych stanowi nadrzędną ramę interpretacyjną, która pozwala odczytać dwa reprezentatywne dla nowoczesności dzieła przez pryzmat ich literackiej teologiczności, w powiązaniu z historycznymi dramatami i artystycznymi przełomami XX wieku oraz zagadnieniem przemian conditio humana. Pierwszy rozdział służy za zaplecze teoretyczne: określa nastawie­nie badawcze i aparat pojęciowy, przybliża podstawowy model apofatycznego poznania i wyrażania, a także uzasadnia umieszczenie analizowanych poetyk w takim kontekście. Rozdziały drugi oraz trzeci stanowią osobne opracowania monograficzne twórczości Wata i Matywieckiego. W podsumowaniu podjęta zostaje próba porównania tych dwóch dzieł oraz wyspecyfikowania głównych cech poetyki apofatycznej.

 

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

Wyobraźnia. Osoba. Teodramat. Antropologia poetycka w dramaturgii Cypriana Norwida i Karola Wojtyły – Agnieszka Komorowska

Wyobraźnia. Osoba. Teodramat. Antropologia poetycka w dramaturgii Cypriana Norwida i Karola Wojtyły – Agnieszka Komorowska
Wyobraźnia. Osoba. Teodramat. Antropologia poetycka w dramaturgii Cypriana Norwida i Karola Wojtyły – Agnieszka Komorowska

STRESZCZENIE

Praca Antropologia poetycka w dramatach Cypriana Norwida i Karola Wojtyły jest interdyscyplinarnym i komparatystycznym studium nad dramatem odczytywanym przez pryzmat toposu theatrum mundi. Interdyscyplinarnym – ponieważ sięga zarówno po narzędzia filologiczne i teatrologiczne, jak filozoficzne oraz teologiczne. Komparatystycznym – ponieważ dramaturgia tytułowych autorów odczytywana jest w swoistym dialogu, w którym obie strony wzajem otwierają dla siebie nowe płaszczyzny sensu. Bogate instrumentarium metodologiczne prowadzić ma w rezultacie do wydobycia aksjologicznych podstaw wizji człowieczeństwa wpisanej w dramaty.

Dramaturgia odczytywana jest „w perspektywie chrześcijańskiej wyobraźni” – tak został nazwany rozdział metodologiczny. Za „summę” tej wyobraźni autorka uznaje dzieło Hansa Ursa von Balthasara Teodramatyka, w którym historię świętą ujmuje się w kategoriach teatralnych, i stara się uchwycić wątki szczególnie cenne dla badań nad dramaturgią.

Kolejny rozdział pracy ukazuje bogactwo doświadczeń teatralnych Cypriana Norwida i Karola Wojtyły, ich rozeznanie w konwencjach teatralnych swoich czasów oraz osobistą ocenę tych trendów. Szczególny akcent położony zostaje na wizję teatru, jaką można odnaleźć w pismach obu autorów – jako sztuki odzwierciedlającej dramatyzm rzeczywistości, a zarazem mającej ścisły związek z sakralnością.

Rozdział poświęcony poetyce dramatów jest już wstępem do rozważań nad ich antropologią poetycką. Przedstawia środki, które służą ukazaniu określonej wizji człowieczeństwa, w tym zabiegi mniej „oczywiste”: dłuższe milczenie, monologi, kontemplacyjne „zatrzymania” akcji, medytacyjność. Przede wszystkim podjęty zostaje temat prymatu słowa, w dalszej kolejności czasowość dramatów, na koniec zagadnienia genologiczne.

Rozdział antropologiczny został podzielony na dwie części, z których pierwsza poświęcona jest „grze wolności”. W perspektywie teodramatycznej każdy człowiek staje przed wyborem sposobu, w jaki rozegra swoją wolność: na sposób dramatyczny bądź niedramatyczny. Przekonanie to ilustrują liczne przykłady z dramatów obu autorów, obfitujące w momenty „otwierające” bohaterów na nowy wymiar wolności. Druga część tego rozdziału jest kulminacyjna. Konkretne postaci ukazane są w niej jako „osoby” w sensie teo-dramatycznym, to znaczy w odniesieniu do jednostkowej misji, jaką mają wypełnić, „definiując się” w działaniu, a zarazem włączając w „jedyny dramat” Boga-Człowieka.

Rozdział piąty jest konkretną propozycją komparatystycznej interpretacji Krakusa Cypriana Norwida i Promieniowania ojcostwa Karola Wojtyły w świetle Teodramatyki, a także przy uwzględnieniu zbieżności w prezentowanym przez obu autorów artystycznym odniesieniu do Biblii.

W miejsce zakończenie proponuje się inną paralelną interpretację dwu utworów, tym razem w świetle źródeł personalizmu i myślenia o człowieku jako osobie. Celem jest nie tylko ukazanie różnic w podejściu personalistycznym oraz teodramatycznym, lecz także wskazanie na interesującą zbieżność źródeł, z jakich czerpią oba możliwe narzędzia do badania antropologii w dramacie.

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

Wyobrażone, nieminione... Tadeusz Nowak i jego twórczość

Wyobrażone, nieminione... Tadeusz Nowak i jego twórczość
Wyobrażone, nieminione... Tadeusz Nowak i jego twórczość

„Wyobraźnia i trwanie spotykają się w twórczości Tadeusza Nowaka, choć mogłoby się wydawać, że należą do rożnych porządków. Jednak autor Psalmów ma tę niezwykłą umiejętność łączenia, scalania, godzenia odmienności i przeciwieństw tak, by jednocześnie nie traciły swej odrębności. Dlaczego akurat te pojęcia pojawiają się w tytule niniejszego tomu? O „niepodzielnej wyobraźni” mówił sam poeta, w innym miejscu wyznając: „Jestem stronnikiem wielkiej wyobraźni, całopalnego wyrażania myśli i uczuć. Wierzę, że tylko wyobraźnia wiążąca to, co nie da się związać, mówiąca to, czego nie da się powiedzieć, jest ostateczna i jedyna”. Kształt ulotnych wyobrażeń raz utrwalony w słowie nie przemija, trwa, a jednocześnie dzięki kolejnym odczytaniom nie zastyga".

- Dorota Siwor

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

Światło wiersza. Rzecz o twórczości Wojciecha Kassa – Adrian Gleń

Światło wiersza. Rzecz o twórczości Wojciecha Kassa – Adrian Gleń
Światło wiersza. Rzecz o twórczości Wojciecha Kassa – Adrian Gleń

STRESZCZENIE

Światło wiersza stanowi pierwszą próbę monograficznego ujęcia twórczości Wojciecha Kassa, poety i eseisty mieszkającego i pracującego na co dzień w niezwykłym miejscu – Leśniczówce Pranie, gdzie mieści się Muzeum Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego; dorobkiem autora Zaczarowanej dorożki z wielką pieczołowitością i oddaniem opiekuje się właśnie bohater niniejszej książki.


Rzecz nie jest jednak klasycznym ujęciem całokształtu dorobku Kassa, jednego z najciekawszych współczesnych polskich poetów metafizycznych. Owszem, w Świetle wiersza czytelnik odnajdzie zarówno rozbudowany szkic do przyszłej biografii autora Metafu, obszerny rozdział poświęcony naczelnej kategorii (światłu) organizującej dzieło poety, zebrana została również możliwie szeroka biobibliografia, rozmowy, do których Kass przykłada dużą wagę, liczne artykuły natury syntetycznej, jak i teksty będące analizami oraz interpretacjami poszczególnych wierszy i tomów autora Gwiazdy Głóg. To wszystko jednak uzupełnione zostaje rozdziałem składającym się z różnorodnych form, w ramach których autor niniejszej książki stara się zbliżyć do tajemnicy zarówno poetyckiego idiomu Kassa (wyrażonego w wierszach Pieczęć ignorancji, A., Wielu było takich), jak i natury poematów i zapisków diarystyczno-eseistycznych autora Ręki piszącej.


Ramę metodologiczną Światła wiersza stanowi model lekturowy inspirowany pomysłami krytyków tematycznych (z tzw. Szkoły Genewskiej); w wielu miejscach autor monografii eksperymentuje z formą interpretacji, opierając je na wywiedzionych z wierszy Kassa frazach i metaforach, próbując – podobnie jak Jean-Pierre Richard w Poezji i głębi – zarysować kontury poetyckiego interioru tego dzieła, rozpoznać kluczowe w nim miejsca i motywy.


Monografia przynosi także autorski (a uzgodniony z samym twórcą) wybór zarówno wierszy, począwszy od debiutanckiego tomu Do światła, a skończywszy na ostatnim oryginalnym tomie zatytułowanym Metaf, jak i poszczególnych fragmentów Ręki piszącej (2021) – cyklu diarystycznego wywiedzionego z Notesu, którego kolejne odsłony Wojciech Kass publikował przede wszystkim na łamach „Toposu”, pisma, z którym związany jest nieprzerwanie od blisko ćwierćwiecza.

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

O Schulzu. Egzystencji, erotyzmie i myśli... Repliki i fikcje – Konrad Ludwicki

O Schulzu. Egzystencji, erotyzmie i myśli... Repliki i fikcje – Konrad Ludwicki
O Schulzu. Egzystencji, erotyzmie i myśli... Repliki i fikcje – Konrad Ludwicki

U Schulza, w jego opowiadaniach, nie było ostatniego zdania – każde było przedostatnie. Ostatnie zdanie znamionowałoby morał, puentę, a takiej nie ma (lub nie ma w sensie dosłownym). Albo ujmując rzecz inaczej: ci, którzy umarli zbyt młodo, nigdy nie zostawili ostatniego tekstu. Możemy jedynie konfabulować o ostatnim zdaniu Pessoi, Konińskiego czy wreszcie Schulza – że przywołam zmarłych przedwcześnie tych, którymi w swoich książkach się zajmowałem i którzy należą do tego samego pokolenia. Piszę więc także (a dlaczego nie?) krótkie prozatorskie formy o nim – tytułowe Repliki i Fikcje. Repliki jako narracje, z założenia, wiernie odtworzone – na wzór oryginału, którą jest biografia. I Fikcje – będące wytworem mojej wyobraźni. Z jego życia tworzę fabularyzowane curriculum vitae. […] Przedmiotem moich opowiadań mają być również istnienie, byt, emocje, które niełatwo ująć w ramy wyłącznie naukowe. Krótko mówiąc: czytam Schulza, by czytać też swój świat. Świat, który można stracić za dwa lata, trzy dni czy choćby w następnej chwili.

(Fragment książki)

 

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

39,00 zł

szt.

Poetyka ucha. O wierszach Wojciecha Brzoski

Poetyka ucha. O wierszach Wojciecha Brzoski
Poetyka ucha. O wierszach Wojciecha Brzoski

Tymczasem historia, która wyłania się z wierszy Brzoski i którą bardzo chciałabym usłyszeć, jest opowieścią o codziennej i bardzo konkretnej rzeczywistości. Oko i ucho tego, który przechadza się uczęszczanymi ścieżkami, są wyczulone na różne rejestry mowy ludzkiej i mowy miast.

Monika Glosowitz

 

Zwykłe wiersze stają się niezwykłe. Jak to się dzieje? Czy wszystkim się przydarza? Sądzę, że Wojciechowi Brzosce przydarzyło się to przejście od wiersza typowego dla pokoleniowej paplaniny do coraz bardziej dystansującego się od pierwocin wiersza dojrzałego, to znaczy tekstu wymykającego się kryterium pokoleniowej poprawności.

Karol Maliszewski

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

50,00 zł

szt.

Lili Stern-Pohlmann. Pytałam Boga, dlaczego mnie ocalił – Katarzyna Kachel, Maciej Kwaśniewski, Aleksander B. Skotnicki

Lili Stern-Pohlmann. Pytałam Boga, dlaczego mnie ocalił – Katarzyna Kachel, Maciej Kwaśniewski, Aleksander B. Skotnicki
Lili Stern-Pohlmann. Pytałam Boga, dlaczego mnie ocalił – Katarzyna Kachel, Maciej Kwaśniewski, Aleksander B. Skotnicki

Co to jest przeznaczenie? I kiedy nie jest przypadkiem – pytała, kiedy siedzieliśmy w jej londyńskim mieszkaniu. I jeszcze, dlaczego ona? Bo jeśli została wybrana, to przecież tak, jakby ktoś jej powierzył tych wszystkich, których pochłonęło piekło Szoah. A ona nie chciała tak o sobie myśleć, bo to by była wielka próżność, wręcz zarozumiałość z jej strony. Nie czuła się wybrana. Ale, jeśli ktoś gdzieś jednak widział sens, aby właśnie ona, dziewczynka z Krakowa, miała przeżyć, to był w tym naznaczeniu nieomylny. Nikt tak jak Lili Stern nie okazywał wdzięczności tym, którzy w czasach nieludzkich znaleźli w sobie ludzkie odruchy. Nikt tak jak Lili nie opowiadał o Krakowie, o Polsce, o tym jak ważne jest pojednanie i budowanie mostów. Jak ważne jest mówienie o tym, co łączy, nie dzieli. Lili Stern­‑Pohlmann, cudem uratowana z Holokaustu przez niemiecką urzędniczkę i biskupa Andrzeja Szeptyckiego odeszła 15 września 2021 roku. Nam zostawiła swoją opowieść.

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

Na dzień dzisiejszy. Antologia tekstów krytycznych o poezji Jerzego Jarniewicza

Na dzień dzisiejszy. Antologia tekstów krytycznych o poezji Jerzego Jarniewicza
Na dzień dzisiejszy. Antologia tekstów krytycznych o poezji Jerzego Jarniewicza

Na dzień dzisiejszy. Antologia tekstów krytycznych o poezji Jerzego Jarniewicza to zbiór szkiców i recenzji poświęconych twórczości lirycznej Jerzego Jarniewicza – jednego z najciekawszych współczesnych poetów polskich, laureata Nagrody Literackiej Nike. Mimo że Jarniewicz należy do grona autorów chętnie komentowanych i wielokrotnie docenianych, jak dotąd nie powstała monografia jego pisarstwa. Niniejsza książka może przejąć rolę takiej monografii: jest ona z jednej strony retrospektywnym wprowadzeniem do poezji łódzkiego autora, z drugiej – opowieścią o dziejach jej recepcji. W zależności od potrzeb czytelniczek i czytelników może pełnić funkcję wprowadzenia, podsumowania lub kolejnego głosu w dyskusji o poezji Jarniewicza. Tom zawiera napisany przez Karola Porębę wstęp, w którym przedstawiono najważniejsze wątki tej twórczości; znalazły się tu szkic biograficzno-interpretacyjny, omówienie dotychczasowej recepcji oraz komentarz dotyczący kompozycji książki. Na zasadniczą część antologii składają się przedruki siedemnastu tekstów krytycznoliterackich autorstwa Karoliny Felberg, Jacka Gutorowa, Zdzisława Jaskuły, Pawła Kaczmarskiego, Marty Koronkiewicz, Michała Larka, Wita Pietrzaka, Adama Poprawy, Karola Poręby, Jakuba Skurtysa, Aliny Świeściak i Łukasza Żurka. Książkę uzupełniają obszerna bibliografia tekstów o pisarstwie Jarniewicza oraz informacje dotyczące autorów i autorek szkiców.

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

Reporter rzeczywistości. O międzywojennej prozie Jalu Kurka – Elżbieta Wróbel

Reporter rzeczywistości. O międzywojennej prozie Jalu Kurka – Elżbieta Wróbel
Reporter rzeczywistości. O międzywojennej prozie Jalu Kurka – Elżbieta Wróbel

Zamiast wstępu

Z wielu różnorodnych prognoz dotyczących kondycji dwudziestowiecznej powieści jedna zasłużyła na szczególną uwagę badaczy i historyków literatury. Wypowiedział ją Michaił Bachtin:

„[…] powieść jest jedynym gatunkiem stającym się i wciąż niegotowym. Siły gatunkotwórcze działają na naszych oczach: narodziny i rozwój powieści dokonują się w pełnym świetle historii. […] Powieść […] źle współżyje z innymi gatunkami. Nie ma mowy o jakiejś harmonii opartej na wzajemnym ograniczeniu i dopełnianiu się. Powieść parodiuje inne gatunki (właśnie jako inne gatunki), demaskuje umowność ich form i języka, ruguje jedne gatunki, inne wprowadza do własnej konstrukcji, reinterpretując je i akcentując po swojemu."

Trudno znaleźć bardziej odpowiednie słowa, tak trafnie komentujące przemiany wciąż zachodzące w powieści. To być może tłumaczy niespotykaną wręcz karierę przypomnianego Bachtinowskiego stwierdzenia, umieszczanego, choćby w postaci motta, w wielu pracach z zakresu teorii powieści. Tych kilka zaledwie zdań doskonale oddaje istotę procesów, jakie zachodziły w dwudziestowiecznej prozie. Bachtinowi udało się skomentować ogólną, ale i zasadniczą cechę ówczesnej kultury, dla której przekraczanie granic stało się „energią napędową”. Gdyby dla wielu wewnętrznie zróżnicowanych ruchów, programów i prądów istniejących u progu XX wieku doszukiwać się wspólnego mianownika, owa rozpoznana przez Bachtina tendencja świetnie spełniałaby tę funkcję.

Polska literatura okresu dwudziestolecia międzywojennego dążyła w dużej mierze do zniesienia przyczynowo-skutkowych barier wyznaczonych przez XIX stulecie. Jednym z wielu procesów potwierdzających narodziny nowego, sprzecznego z nakazami poetyki normatywnej modelu powieści było przenikanie się powieści i reportażu. Tu zjawisko przekraczania gatunkowych granic nabrało szczególnej wyrazistości, bo przecież trudno o bardziej ostre rozgraniczenie niż między informacyjnym celem reportażu a założeniami kreacji świata przedstawionego w powieści. Wydawać by się mogło, że nic nie jest w stanie zakwestionować różnic dzielących obydwa gatunki, a jednak praktyka literacka udowodniła, że nie ma barier, których nie można byłoby pokonać. Reportażowość okazała się zjawiskiem, które nie tylko doskonale funkcjonowało na gruncie dla siebie rodzimym, lecz także przełamywało genologiczne zapory, wkraczając nawet na obszar liryki. Siła samego reportażu była zdumiewająca, gdyż jego wtargnięcie do literackiego centrum dokonało się przy zdecydowanym braku estetycznej i teoretycznej akceptacji ze strony krytyków literackich, choć znaleźli się wśród nich i tacy, którzy w reportażowości dostrzegli szansę na zmiany w dotychczasowym modelu powieści.

Z wielu utworów, w których wykorzystano chwyt reportażowy – dość niespodziewanie nader interesujący przykład stanowi właśnie proza Jalu Kurka. Trudno o innego pisarza w dwudziestoleciu, który w swoich tekstach tak konsekwentnie stosował metodę reportażową. Kurek nie był prozaikiem sięgającym po dobrze znany już w latach 30. chwyt reportażowy na potrzeby jednej powieści i ograniczającym się wyłącznie do wprowadzenia faktów w zakres wydarzeń fabularnych. W pisarstwie Kurka reportażowość wnika w strukturę utworu dużo głębiej. Analiza powieści pisarza powstałych w latach 20. odsłania zaskakujące meandry wpływu reportażu na prozę fikcjonalną. Powieści Kim był Andrzej Panik? Andrzej Panik zamordował Amundsena. Powieść autobiograficzno-sensacyjna z 1926 roku oraz S.O.S. (Zbaw nasze dusze!) z 1927 roku pozwalają rozpatrywać zjawisko reportażowości w kontekście tendencji eksperymentatorskich, a nawet awangardowych w prozie polskiej. Bodaj żadnego innego prozaika międzywojennego warsztat dziennikarski i reporterski nie poprowadził od gry i zabawy konwencjami literackimi aż do prozy społecznie zaangażowanej. Kurek – „reporter rzeczywistości”, by odwołać się do określenia Leona Pomirowskiego, eksperymentator, awangardzista, marzący o stworzeniu powieści będącej rewelacją w beletrystyce – zdołał jednak potwierdzić, że reportażowość była zjawiskiem wynikającym także z nowego postrzegania świata w sztuce, w której granice tracą swe dotychczasowe znaczenie. Zwłaszcza trzy powieści Kurka opublikowane w latach 30. minionego wieku: Mount Everest 1924 (1933), Grypa szaleje w Naprawie (1934), Woda wyżej (1935) to utwory, w których reportażowość zaczyna, i to z sukcesem, istnieć na nowych warunkach artystycznych i literackich. Równocześnie okazuje się, że sięgnięcie po narzędzia artystyczne charakterystyczne dla reportażu potrzebuje wsparcia tradycyjnych elementów poetyki powieści, uformowanych głównie w obrębie realizmu i naturalizmu. Tym samym chwyt reportażowy zbliżył autora Młodości, śpiewaj! (1939) do modelu prozy, który wykorzystał już wiek XIX. Stanowiło to dość zaskakujący finał dla pisarza, który rozpoczynał karierę literacką jako buntownik pragnący przełamać tradycyjne konwencje panujące w literaturze. I chociaż trudno mówić o spełnieniu się pragnień twórcy, to jednak jego utwory ukazały nowe formalne możliwości otwierające się przed powieścią, a samego pisarza doprowadziły do zasadniczego przewartościowania własnej postawy wobec rzeczywistości. Reportażowość stała się zjawiskiem odnotowanym i dostrzeżonym w dwudziestoleciu przez bacznych obserwatorów sceny literackiej. W dorobku wielu krytyków odnaleźć można spostrzeżenia dotyczące wzajemnego przenikania się form dokumentarnych z prozą fikcjonalną, co stanowiło dla mnie ważny punkt wyjścia i sposobność ukazania szerszego kontekstu dla powieści międzywojennych pisarza.
Chciałabym zaznaczyć, że część tez i wniosków prezentowanych w niniejszej książce sformułowałam przed laty w rozprawie doktorskiej obronionej na Uniwersytecie Śląskim i niektóre z nich już zostały opublikowane. Wydaje się jednak, że dopiero ujęcie szersze, omawiające razem najważniejsze powieści międzywojenne Kurka, odsłania w sposób bardziej przekonujący wszystkie sukcesy i porażki pisarza, który, jak żaden inny, wyjątkowo świadomie sięgał po narzędzia literackie wypracowane na gruncie dziennikarstwa. Do analizy twórczości prozatorskiej Kurka powróciłam pod wpływem rosnącego zainteresowania współczesnych badaczy prozą międzywojenną o tematyce społecznej. Książka Elżbiety Cichli-Czarniawskiej poświęcona autorowi Wody wyżej przez wiele lat była jedynym całościowym omówieniem twórczości tego pisarza. Dorobek liryczny Kurka niewątpliwie cieszył się większym zainteresowaniem literaturoznawców. Stosunkowo niedawno pojawiła się praca Aleksandra Wójtowicza, który omówił prozę Kurka w szerszym kontekście artystycznych osiągnięć pisarzy Pierwszej Awangardy. Reportaż międzywojenny także doczekał się wielu ważnych opracowań, z rozprawą Urszuli Glensk na czele. Zaprezentowana przeze mnie praca jest swego rodzaju dopowiedzeniem, a sformułowane wcześniej wnioski zostały skonfrontowane zarówno z nowymi odczytaniami twórczości Kurka, jak i z ważnymi rozprawami poruszającymi problem reportażowości międzywojennej prozy polskiej.

Moim przygotowaniom do wydania drukiem niniejszej książki towarzyszyła refleksja Jerzego Jastrzębskiego, który zastanawiając się nad związkiem dziennikarstwa i literatury pięknej w ostatnich dwóch stuleciach, zalecał swego rodzaju nieufność wobec obydwu sposobów zapisywania rzeczywistości:

„I nie powinniśmy też mieć złudzeń co do tego, że dziennikarstwo jest bliższe rzeczywistości, że w mniejszym stopniu ją przetwarza niż literatura, a zatem przedstawia inny, lepszy rodzaj prawdy o ludziach i świecie – bliższy codziennemu doświadczeniu i potocznej dosłowności. Trudno bowiem zgodzić się z Baudrillardem, kiedy powiada, że media bynajmniej – w sobie właściwy sposób – obrazu świata nie deformują ani w ogóle nie są nawet pośrednikiem między nami a światem, epistemologicznym filtrem czy selekcjonerem (jak im się to często imputuje czy zarzuca). Media, a zatem i dziennikarze, tworzą świat własny, alternatywny, na zasadzie autoreferencyjności i koherencyjności. Tak jak literatura. I biada tym, którzy mylą świat z literaturą i dziennikarstwem."

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

Moja muza jest siostrą nicości. Wybór tekstów o poezji Wojciecha Wencla

Moja muza jest siostrą nicości. Wybór tekstów o poezji Wojciecha Wencla
Moja muza jest siostrą nicości. Wybór tekstów o poezji Wojciecha Wencla

STRESZCZENIE

Tom stanowi wybór poświęconych Wojciechowi Wenclowi – jednemu z najkontrowersyjniejszych poetów współczesnych – tekstów krytycznoliterackich i publicystycznych. Będąc przedmiotem literaturoznawczych dyskusji, przez ponad ćwierć wieku twórczość poety poddawana była mnogości interpretacji. Celem tomu jest ukazanie, jak spolaryzowana była towarzysząca jej przez lata recepcja. Z tego powodu znalazły się w nim teksty zarówno wobec Wencla aprobatywne, jak i krytyczne; rozprawy akademickie i komentarze prasowe; omówienia przekrojowe i studia przypadków; wreszcie teksty problematyzujące walory literackie tej twórczości i jej polityczne oddziaływanie.

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

Czytanie Lechonia

Czytanie Lechonia
Czytanie Lechonia

Czytanie Lechonia to zbiór dziesięciu artykułów, które ukazują na nowo poezję autora Erynii. Cel tej arcyciekawej pracy został ze wszech miar osiągnięty – oto bowiem widzimy autora wierszy z prawdziwego zdarzenia, niezwykle utalentowanego i posługującego się sztuką słowa z iście nieziemskim polotem. Redaktorzy tomu wyjaśniają we wstępie, że długo funkcjonował i chyba nadal funkcjonuje stereotyp, iż szczytowym osiągnięciem Lechonia jest jego, niebywały zresztą, Dziennik. Liryki tragicznie zmarłego emigranta zostały przysłonięte przez ten wstrząsający dokument świata wewnętrznego wielkiego artysty. A przecież one są wspaniałymi tekstami literackimi, godnymi z całą pewnością uwagi. Sądzę zatem, iż wyłania się z tego znakomitego opracowania ciekawy portret artysty sztuki poezji, portret niezwykle zachęcający do dalszego poznawania – ciągłego studiowania jego utworów. [...] Czytanie Lechonia to zbiór, który przynosi odkrywcze interpretacje, sprawia wiele intelektualnej satysfakcji, jest cennym przewodnikiem w podróży przez poetyckie światy Jana Lechonia.

(z recenzji wydawniczej dr. hab. Pawła Tańskiego, prof. UMK)

Okazuje się, że mimo badań nad twórczością skamandrytów, kilkunastu książek na temat ich pisarstwa, setek (!) artykułów nadal można rozpoznawać ich teksty, dochodząc do oryginalnych wniosków, interesujących konstatacji, a nieraz niespodziewanych odczytań. I to pomimo brutalnie formułowanych sądów sugerujących zbanalizowane treści albo nieskomplikowaną formę wypowiedzi poetów z tej, bynajmniej niejednolitej, grupy.

(z recenzji wydawniczej dr. hab. Włodziemierza Próchnickiego, prof. UJ)

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

Miasto potencjalne. Warszawa w latach 1945–1980 w wybranych utworach prozy polskiej – Piotr Prachnio

Miasto potencjalne. Warszawa w latach 1945–1980 w wybranych utworach prozy polskiej – Piotr Prachnio
Miasto potencjalne. Warszawa w latach 1945–1980 w wybranych utworach prozy polskiej – Piotr Prachnio

W centrum uwagi Piotra Prachnio są obrazy Warszawy w latach 1945-1980 omawiane na podstawie wybranych utworów prozy polskiej. Krytyk skupił się na gatunkach, dziełach i autorach mniej do tej pory zbadanych. Dotyczy to w szczególności eseistyki Pawła Hertza, dzienników intymnych Marii Dąbrowskiej, Leopolda Tyrmanda i Stefana Kisielewskiego, powieści kryminalnych dwu ostatnich, a wreszcie... Niewiarygodnych przygód Marka Piegusa Edmunda Niziurskiego. W rozprawie utwory te pojawiają się obok dzieł niejako klasycznych w ramach badań nad Warszawą, bo tak należy traktować analizowane przez autora małe prozy Mirona Białoszewskiego czy Małą apokalipsę Tadeusza Konwickiego, ale i one czytane są oryginalne lub zjawiają się w nowym kontekście (Białoszewski obok Hertza), co daje efekt odkrywczy [...].

Po lekturze książki pozostaje przekonanie, iż Warszawa, o której opowiadają prozaicy, to przestrzeń złożona, skomplikowana i niejednorodna. Składają się na nią budynki, ulice, miejsca, ale też ludzie, ubrania, idee, władza, gastronomia. To także miejsce, które żyje na przecięciu kilku czasów, zwłaszcza tego utraconego i tego projektowanego utopijnego. To przestrzeń negatywna i niestabilna, to miasto wykorzenione i wykorzeniane, ale też potencjalne, żyjące w cieniu minionej i wciąż możliwej zagłady. To wreszcie przestrzeń szczególnie etyczniej odpowiedzialność, którą zdradzają prozaicy, troski o dzieje stolicy, o jej dawne oblicze, z którymi wiążą oni takie wartości jak różnorodność czy wolność.

(Z recenzji wydawniczej prof. dra. hab. Macieja Urbanowskiego)

 

Sięgając po temat Warszawy i jej różne prezentacje w wybranych utworach prozy polskiej Piotr Prachnio pokazał, że miasto – czy to jako przedmiot refleksji w dziele literackim, czy też jako składnik jego świata przedstawionego, miejsce akcji i tło opisywanych zdarzeń – jest ważnym obszarem badań, a ich podjęcie i umiejętne przeprowadzenie może zaowocować dotarciem do ukrytych treści literatury.

(Z recenzji wydawniczej dra hab. Andrzeja Karcza, prof. IBL PAN)

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

Historia i los. Szkice o twórczości Władysława Lecha Terleckiego

Historia i los. Szkice o twórczości Władysława Lecha Terleckiego
Historia i los. Szkice o twórczości Władysława Lecha Terleckiego

Władysław Lech Terlecki był twórcą wyjątkowo wszechstronnym. Rozpoczynał przecież swoje zmagania ze słowem od dziennikarstwa – pisał reportaże; debiutował tomem Kocie łby w 1956 roku, w którym zebrał teksty publikowane wcześniej na łamach prasy. Nigdy nie przestał być publicystą, komentującym współczesność i dyskutującym z nią. Lubił i cenił radio, tworzył liczne słuchowiska i audycje. W okresie PRL współpracował również z Radiem Wolna Europa. Włodzimierz Odojewski, podsumowując pracę Terleckiego dla rozgłośni, uchwycił istotny rys osobowości pisarza:


Żeby go scharakteryzować ludziom go nieznającym, to muszę powiedzieć, że był urodzonym konspiratorem, myślę, że coś z tego tkwiło już w jego charakterze. Uprawiać tajną działalność, tu coś szepnąć, tam coś popchnąć naprzód, przekazać jakąś wiadomość, zrobić coś, co mogło nadać inny bieg różnym wypadkom, zmienić kształt jakichś ważnych spraw, wyprowadzić w pole przeciwnika, to była jego pasja; ja to nazywałem, „ugniataniem rzeczywistości”. A równocześnie chyba prawie nigdy nie naraził się komunistycznej władzy, a w każdym razie poważnie, jakkolwiek większość jego utworów poświęcona była sprawom newralgicznym, polsko-rosyjskim, rewizji różnych utartych poglądów historycznych, też newralgicznych, potrafił to zrobić tak, że cenzura nie łapała go za rękę, a z drugiej strony nie zależało mu na opinii bohatera w środowisku tak zwanej „warszawki”. Był zawsze osobno.

(wstęp od redaktorów)

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

Kairos. Szkice o poematach Karola Wojtyły – Marian Kisiel

Kairos. Szkice o poematach Karola Wojtyły – Marian Kisiel
Kairos. Szkice o poematach Karola Wojtyły – Marian Kisiel

Książka gromadzi szkice, które powstały podczas lektury poematów Karola Wojtyły w ich pełnym oraz wariantywnym kształcie. Przywołując różne wcześniejsze próby lektury, autor skłania się do takiego modelu interpretacji, który znajduje oparcie w refleksji strukturalistycznej i wykorzystuje doświadczenia metafizyki egzystencjalnej. Nieobce są mu też podpowiedzi – zorientowanych chrześcijańsko – teologii literackich.

Wyodrębnionych zostało pięć głównych problemów, skupionych wokół ideowych słów kluczy: Myśl, Ojczyzna, Kościół, Praca, Śmierć. Autor książki wyprowadza sens tych zagadnień, interpretując poematy Wojtyły – uznaje, że można opowiedzieć o świecie idei poprzez drobiazgowy rozbiór, ponowioną lekturę i wielokrotne czytanie tych samych fragmentów.

Książka nie jest zbiorem systematycznych debat, raczej komentarzem do bogatej biblioteki analiz i interpretacji poezji Karola Wojtyły. Ta biblioteka stale jest wzbogacana przez nowe spojrzenia krytyczne, a im głębiej twórca Kamieniołomu wchodzi w historię literatury i historię myśli, tym intensywniej jest odczytywany – poza wierzchnią szatą jego słów. Przyglądając się niektórym poematom, autor starał się pokazać osobną dykcję, podporządkowaną w całej twórczości Wojtyły podobnym regułom. Ta poezja – według określenia Jana Błońskiego „ściśle religijna” – jest każdorazowo poezją myśli.

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

25,00 zł

szt.

Oporne komunikaty. Strategie znaczenia w poezji współczesnej – Paweł Kaczmarski

Oporne komunikaty. Strategie znaczenia w poezji współczesnej – Paweł Kaczmarski
Oporne komunikaty. Strategie znaczenia w poezji współczesnej – Paweł Kaczmarski

Książka Pawła Kaczmarskiego zaraża krytycznym entuzjazmem. Jest napisana sugestywnie i prosto. Pokazuje poezję polską (wiersze pisane w języku polskim) jako istotne społecznie i estetycznie komunikaty. Dba o czytelników, których chce pozyskać stylem, dobrze opracowanymi problemami, aktualnością i świeżością spojrzenia na różne sprawy. Pierwszym wrażeniom, które nie ustępują w miarę postępów lektury, towarzyszy chęć czytania w taki sposób, jak robi to Kaczmarski. To mimetyczne pragnienie […] bierze się – by tak rzec – z czystej funkcjonalności pisania i myślenia Autora, jego umiejętności wiązania nieoczywistych wątków, przynoszącej jakiegoś rodzaju jedność w wielości oraz prostotę przedstawienia, która nie umniejsza złożoności pokazywanego problemu. Taka praca krytyczna, którą wykonuje Kaczmarski, oparta na otwarości i braku uprzedzeń, integrująca dziedziny wiedzy, czekająca na dyskusję i spór, jest nie do przecenienia.

Auto Opornych komunikatów. Strategii znaczenia w poezji współczesnej prowadzi narrację krytyczną w taki sposób, że można zapomnieć o wszelkich ograniczeniach i utrudnieniach, blokujących dostęp do jego pisania. Robi też znacznie więcej: może sprawić, że ci, którzy nie czytali poezji, pomyślą o niej przychylniej, a ci, którzy przestali ją czytać, zechcą ponownie się jej poprzyglądać.

z recenzji wydawniczej dr hab. Anny Kałuży, prof. UŚ

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

Żywioł i duch. O wyobraźni pneumatoforycznej Krzysztofa Kamila Baczyńskiego – Justyna Baran

Żywioł i duch. O wyobraźni pneumatoforycznej Krzysztofa Kamila Baczyńskiego – Justyna Baran
Żywioł i duch. O wyobraźni pneumatoforycznej Krzysztofa Kamila Baczyńskiego – Justyna Baran

Książka Żywioł i Duch. O wyobraźni pneumatoforycznej Krzysztofa Kamila Baczyńskiego dotyczy tych wymiarów poezji Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, które ujawniają się szczególnie w jego późnych wierszach i prowokują do podjęcia badań z pogranicza literaturoznawstwa i teologii. Pneumatoforyczność (zgodnie z greckim źródłosłowem „pneumatoforyczny” oznacza „niosący ducha”) okazuje się szczególną jakością wyobraźni poetyckiej „drugiego Słowackiego”, znajdującą swój wyraz na różnych poziomach organizacji tekstu. Zawarte w wierszach Baczyńskiego obrazy doświadczenia świętości w sytuacji tragicznej pozwalają na nowo odkryć jednego z najważniejszych polskich poetów XX wieku dzięki wyzwoleniu się spod wpływu legendy – unieśmiertelniającej, ale i zniekształcającej obraz człowieka poszukującego odpowiedzi na najważniejsze egzystencjalne pytania. Obrazy Ducha Świętego okazują się kluczem do zrozumienia złożonej i nieortodoksyjnej, często zniekształcanej w procesie recepcji twórczości Jana Bugaja religijności poety oraz uchwycenia istoty sanctum rodzącego się w ruchu między żywiołem i Duchem.

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

30,00 zł

szt.

Z dziejów literatury i kultury – Julian Maślanka

Z dziejów literatury i kultury – Julian Maślanka
Z dziejów literatury i kultury – Julian Maślanka

Dostępność: na wyczerpaniu

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

36,00 zł

szt.

Wokół liryki i liryczności doby romantyzmu – Czesław Zgorzelski

Wokół liryki i liryczności doby romantyzmu – Czesław Zgorzelski
Wokół liryki i liryczności doby romantyzmu – Czesław Zgorzelski

Tom prezentuje badania Czesława Zgorzelskiego (1908-1996) nad sztuką poetycką i estetyką liryczności w okresie romantyzmu. Czytelnik znajdzie w tym zbiorze między innymi takie klasyczne teksty jak Przełom romantyczny w dziejach liryki polskiej oraz Drogi rozwojowe liryki Mickiewiczowskiej, a także mistrzowskie interpretacje wierszy Juliusza Słowackiego (Rozłączenie oraz Na sprowadzenie prochów Napoleona).

Dostępność: na wyczerpaniu

Wysyłka w: 48 godzin

Cena:

36,00 zł

szt.
do góry
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl