Pokolenie Solidarności

Na książkę składa się korespondencja pomiędzy Ewą Bukojemską a jej internowanym w Warszawie-Białołęce, Rzeszowie-Załężu i Uhercach mężem Michałem - operatorem, reżyserem producentem filmowym. Rysuje fascynujący obraz prób zachowania godności i jednostkowej, wewnętrznej niepodległości w czasach komunistycznej dyktatury, a jednocześnie dotyka spraw codziennych, domowych, najzwyklejszych. Jak pisze w swojej recenzji Piotr Łukasz Andrzejewski - obrońca opozycjonistów w procesach politycznych od połowy lat 70. - "Historia najdobitniej wykłada się przez jednostkowe losy jej uczestników. Z perspektywy czasu ocena okresu stanu wojennego w Polsce nasyca się szczegółami ich osobistych doświadczeń".

Pamięć musi się karmić konkretem, a nie abstrakcją historycznych procesów, i przywoływać realia, które odeszły wraz z sowiecką cywilizacją, a dzisiaj niejednokrotnie wymagają objaśnień. Nie żyjemy już w komunizmie i trudno nam sobie obecnie wyobrazić zwyczajne, codzienne dolegliwości albo przemoc fizyczną totalitarnego systemu. Ogromna większość Polaków osobiście nie doświadczyła życia, w którym problemem jest nabycie podstawowych produktów żywnościowych lub ubrania (kartki na cukier, mięso czy buty) i trzeba się wykazać sprytem, żeby „zdobyć” papier toaletowy, mydło lub podpaski. Tak jak niewyobrażalne jest dzisiaj to, że można było zostać niewinną ofiarą pobicia przez milicję, która w praktyce miała prawo do niczym nieskrępowanej agresji bez oglądania się na nietykalność cielesną obywatela.

(ze wstępu, Józef Maria Ruszar)