Wszystkie produkty

Od dawna istniała potrzeba wydania wybranych wierszy Janusza St. Pasierba oraz przedstawienia młodszym czytelnikom sylwetki twórczej tego niezwykłego autora, który z racji swoich wybitnych i wielostronnych uzdolnień humanistycznych należał do polskiej, a potem europejskiej, elity intelektualnej.

Obcowanie z jego poetyckim dorobkiem wymaga odkrywania pokładów znaczeń zawartych w bogatej symbolice, aluzjach literackich i kulturowych, wreszcie w przedstawieniach i obrazach biblijnych. Ale to nie wszystko, wymaga bowiem jeszcze uwrażliwienia na możliwości kreacyjne języka, aby wnikliwie docierając do znaczeń, smakować kunszt artystycznego wymiaru tej liryki. Wojciech Kudyba ma tego świadomość, gdy proponuje czytelnikowi liczne podróże po światach poetyckich Janusza St. Pasierba, podążając śladami jego zamyśleń, przemyśleń, medytacji, zapamiętanych obrazów i odciśniętych znaków na mapie świata.

dr hab. Aleksandra Pethe

Niniejsze studium jest udaną próbą odczytania zarówno wierszy, jak i koncepcji twórczości autora Kołysanki jodłowej. Napisane jest z pasją i opiera się na trafnie dobranym materiale. Będzie interesującą lekturą dla miłośników poezji, którzy nie poznali dotychczas biografii i poezji Jerzego Lieberta, a także dla tych, którzy poszukują nowego odczytania jego dzieła.

Książka jest też krytycznym i ważnym głosem w sprawie "religijności" poety i poezji. Narrację wypełniają błyskotliwe interpretacje najważniejszych wierszy autora Drugiej ojczyzny. Czytelnik znajdzie w niej wiele kapitalnych i odkrywczych wniosków. Pozna też historię indywidualnych zmagań poety o autentyczne bycie, które pozwala docierać do ożywczych źródeł nie tyle tworzenia, co stwarzania.

Wiersze Lieberta - nieomal 100 lat po śmierci poety w bardzo młodym wieku - wciąż są pozytywną odpowiedzią na możliwość odzyskania wagi i wartości słów.

prof. dr hab. Zbigniew Chojnowski

Wycinki i półwiersze, nowy zbiór wierszy Bogdana Jaremina jest ciągiem spostrzeżeń dotyczących życia poza spektrum medialnym, opowieścią o ludzie i ludziach w domniemanej wsi Wycinki, sprawach prostych oraz trudnych; narracja splata się z poetyką, rozmówki z sentencjami filozoficznymi, a bohater lityczny/narrator to wszystko notuje, notuje mu się to bez zepsucia formy, dzięki czemu można swobodnie jakoby wejść w opłotki tegoż miejsca, okiem turystyki czytelniczej złowić dla siebie coś z tego planktonu doznań. Prosimy siadać do stołu i czytać. Gotowe.

 - Robert Rybicki

Wojna, śmiech, a nawet konceptualnie - za Bergsonem, Bachtinem i innymi - traktowane żart i śmiech to są sprawy poważne. Arcypoważnym interpretatorem tych tematów jest autor niniejszego zbioru tekstów o polskiej literaturze nowoczesnej. Nawet o literackim humorze - jak i o wszystkich poruszanych tematach - mówi się tu nadzwyczaj serio i merytorycznie. Jest to poważna, pryncypialna krytyka literacka. Dlatego w ogóle warto ją uważnie czytać.

Ale taka też jest rola znaczącego eksperta. Maciej Urbanowski odgrywa ją z pokaźną erudycją, znajomością rzeczy i elegancją stylu. Skutecznie zachęca do poważnej i sumiennej lektury.

Autor posiada dar przedstawiania interesujących zagadnień oraz ważnych i aktualnych problemów, dotychczas niezauważonych przez myśl naukową i krytyczną. Wybrane przez niego wątki literaturoznawczej refleksji ukazują ważkie tematy zarówno dalszej, jak i niedawnej przyszłości, a także teraźniejszości.

prof. dr hab. Krzysztof Krasuski

Emigracja, Czarnyszewicz i geografia przygody
SŁOWO WSTĘPNE

Avenida de Mayo, platanowa aleja w Buenos Aires. Rok 1942. Pod cieniami wysokich drzew przechodzi mężczyzna w czarnej dwurzędowej marynarce. Jest wysoki, ale nieśmiały i tak samo nieśmiało uchyli kapelusza, kiedy powita go portier Hotelu Madrid, do którego ten wysoki i nieśmiały właśnie zmierza. W torbie niesie opasły rękopis – „wiązkę dokumentów z ziemi nadberezyńskiej, ujętych w formie powieści”. W małym gabinecie na piętrze przyjmie go za chwilę profesor Wacław Radecki, znany psycholog i organizator życia polonijnego w Argentynie. Mężczyzna w dwurzędowej marynarce wchodzi teraz ciężko po schodach. Denerwuje się. Za oknami cienie platanowej Avenida de Mayo, a on myśli o lasach dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Ten mężczyzna to Florian Czarnyszewicz, a ten rękopis „znaleziony” w Buenos Aires to Nadberezyńcy, epos, który za kilka tygodni zachwyceni czytelnicy okrzykną „Panem Tadeuszem XX wieku” i na trzech kontynentach ulegną „wpływowi tego narkotyku”, by przeczytać – jak Czesław Miłosz – „jednym tchem 577 stronic dużego formatu”. A działo się to wówczas, kiedy w tej samej Argentynie Witold Gombrowicz dopiero zbierał materiały do swego Trans-Atlantyku.

...

Zbyszku,
przeczytałem z pożytkiem; od tych minidystychów zrobiło się mnie więcej, posługujesz się słowem, pod- i zasłowem, wokółsłowem, międzysłowem, podszewką znaczenia, słowem wielomownym i wieloznacznym, skromnym, prostym, a jakże bogatym, spoza zapętleń słowa, pytań elementarnych, zaciekawień, oczy- i nieoczywistości otwierają się perspektywy zgoła niepoetyckie, jakie? filozoficzne, bywa, że socjologiczne, zbiorowe i prywatne, my wobec nich, oni (one) wobec nas; emocjonalne, praktyczne, służące poznaniu; czyli - jak to w poezji bywa - jakbyś zdrapywał z garnuszka emalię - obijasz go? chcesz się, zdrapując emalię, dostać do metalu? bo pod emalią siedzi istota? czytam to z pocałowaniem ręki, to jest akuratne; multum in parvo - tak bym scharakteryzował ten zbiór.
Piotr Szewc

Poezji Macieja Bieszczada od początku jego drogi twórczej towarzyszy pewność, że rzeczywistość nie ogranicza się jedynie do spraw materialnych, intelektualnych i psychicznych. Jest bowiem coś (a w zasadzie Ktoś) więcej, co (Kto) umyka zmysłowemu i racjonalnemu poznaniu. Dlatego Bóg i Duch wraz z wszelkimi synonimami mają w liryce autora Kołatania decydujące znaczenie. Przy czym istotny okazuje się tu wymiar osobisty. Prywatne doświadczenie ukazane w świetle głębokiej wiary i Biblii stanowi świadectwo duchowości chrześcijańskiej. Pasaże wyzwalają wiele znaczeń. To przejścia od narodzin do śmierci; przełazy między „światowymi rozkoszami”; włóczęgi po świecie tekstów kultury; wędrówki drogami pamięci, wyobraźni i snu, a także codzienne niespieszne spacery pełne obserwacji i przemyśleń. Gdyby dodać do tego konotacje filmowe, literackie, filozoficzne, muzyczne, poszerzyłoby się bogactwo odczytań tej głębokiej i poważnej liryki. Niezależnie od tego wszystkie przepływy zmierzają do jednego: jesteśmy jak rzeki płynące do morza – do Momentu Prawdy.
Jarosław Petrowicz

W swoim nowym tomie Waldemar Jocher gra o wysokie stawki oszczędnymi zestawami sztonów. Nie jestem pewien, czy wygrywa, czy przegrywa, ale nie to jest najważniejsze; fascynuje samo obserwowanie rozgrywki.
Miłosz Biedrzycki

Minimal z mocą lingwizualu, kontakt poza tresurą baniek, czcionka wybita ze świata na aut. Dobrze w to wglądać z Jocherem, ruchowi poza burtą przypisywać ster.
Joanna Mueller

Myślę o złożonych dłoniach poety, o których pisze Adrian Gleń w wierszu otwierającym tę książkę. Kojarzą mi się z modlitwą, nie w sensie religijnym jednak, tylko w takim, jaki miała na myśli Simone Weil, kiedy pisała, że modlitwą jest uwaga bez żadnej domieszki. To modlitwa do samej chwili świata – niech jej adresatem będzie chłopczyk, który właśnie wyskoczył na pasy, niebieska okiennica albo przelatująca mewa. Wszystko w dłoniach poety.
Marcin Orliński

Andrzej Ballo nie zawodzi.Jego wiersze są równie dobrze osadzone w rzeczywistości i wyraziste, jak naturalnie wyrastające z psychologii podmiotu czynności twórczych oraz przekonujące do siebie - czytelnik przechodzi więc od tekstu do tekstu bez niepotrzebnego ryzyka trafienia na mielizny tautologii czy entropię stylu. To mocna liryka, wewnętrznie zsubiektyzowana, ale suwerenna i uczciwa, to autor, który wie, czego chce i co usiłuje przekazać, ewentualnie - dokonać, tak w życiu, jak i w literaturze. Ale nie mówimy tu o dokonywaniu w jakimkolwiek patetycznym tego słowa znaczeniu, patetycznym albo też - awangardowym. Zadania poetyckie powracają u Ballo i odchodzą - podobnie jak zadania życiowe albo tak jak stale pojawiająca się, spinająca tom we frapującą całość na kształt sądu o świecie, który przeminął - Rita Hayworth...
Karol Samsel

Powieść Krzywym pługiem opowiada historię dwóch sióstr żyjących w brazylijskiej hacjendzie Água Negra, gdzie rytm życia wyznacza niekiedy bezlitosny dla ich upraw klimat oraz wieczornice jarê, na których w ciała wiernych wstępują duchy „nieziemskich”, by tańczyć pośród swych wyznawców.

Tom 2 Nr 2 (2023)

Część historyczna drugiego numeru kwartalnika obejmuje refleksją zagadnienia tworzenia i scalania organizmu państwowego po I wojnie światowej ukazanego jako problem gospodarczy. W przypadku każdego z państw Europy Środkowo-Wschodniej zaistniały poważne zmiany w stosunku do okresu przedwojennego sposobu działania gospodarek. Dotyczyło to zarówno państw odrodzonych, nowopowstałych, jak i tych już wcześniej istniejących, które przeszły zmianę ustroju oraz istotne zmiany terytorialne. Zmiany struktur gospodarczych, łańcuchów dostaw, granic celnych, systemów podatkowych i walutowych stworzyły zupełnie nową sytuację w regionie.

W dziale literackim drugiego numeru kwartalnika proponujemy prezentację najciekawszych zjawisk literackich lat międzywojennych. W literaturze polskiej interesująca wydaje się zwłaszcza twórczość Brunona Schulza i Stanisława Ignacego Witkiewicza. W prozie, poezji czy dramacie poszczególnych krajów Europy Środkowo-Wschodniej szczególnie zainteresowani jesteśmy w poznaniu wątków obejmujących m.in.: problem sprawiedliwości społecznej w literaturze, obraz rewolucji społecznej.

Nie ograniczamy jednak tematyki literackiej tego numeru do powyższych zagadnień, ale jesteśmy otwarci na bliższe poznanie także innych nurtów czy problemów obecnych w literaturze międzywojennej krajów Europy Środkowo-Wschodniej.

Tom 1 Nr 1 (2023)

W części historycznej premierowego numeru poruszamy tematy związane z powstaniem państw narodowych po I wojnie światowej. Interesuje nas ukazanie rozbieżności interesów i obszarów problemowych w relacjach tworzących się wówczas państw Europy Środkowo-Wschodniej z perspektywy każdego z partnerów.

Dział literacki tego numeru jest głównie poświęcony tematom przedstawiającym obraz kształtowania się świadomości narodowej w prozie, poezji i dramacie poszczególnych państw Europy Środkowo-Wschodniej przed I wojną światową.

Ponadto, jako konsekwencja literacko pobudzanego poczucia przynależności do danego narodu, interesująca jest też kwestia odzwierciedlenia wspomnianych w części historycznej konfliktów granicznych w prozie, poezji czy dramacie danego kraju, opis utraconej tożsamości/ zyskanej narodowości związanej z nowym przebiegiem granic, a także migracjami czy przesiedleniami.

Autor Rozbierania Madonny deklaruje,że recepcji motywu maryjnego w najnowszym piśmiennictwie, w sztukach plastycznych i fotografii artystycznej chce przyglądać się z podejrzliwością człowieka czasów postmodernizmu. Jednocześnie przedstawia siebie jako człowieka wiary, co początkowo rodziło obawy, że książka nie dotrze do żadnej z potencjalnych grup odbiorców - katolicy przyjmą ją jako nie dość religijną, antykatolicy jako zbyt religijną. Są to obawy płonne. "Postmodernistyczna podejrzliwość" przynosi przekorne skutki. W utworach, które z pozoru są tylko próbami dekonstrukcji kultu maryjnego, autor jest w stanie dostrzec pewną bezsilność wobec siły owego kultu i mimowolny podziw dla jego kulturowej i duchowej mocy. Bardzo cenne spostrzeżenie dotyczy zafascynowania nurtu feministycznego współczesnej prozy postacią Maryi, związanego z jednej strony z pogardą dla kobiety wpisanej w patriarchalny świat, z drugiej zaś ze zdziwieniem z powodu pozycji, jaką w tym świecie zajęła Madonna. Autor zauważa, że współczesne literackie przywołania Maryi często wiążą się z chęcią polemiki z kultem narodowym, z polską tradycją maryjną. Dostrzega też, że poza gównym nurtem najnowszej literatury istnieją utwory świadczące o żywotności kultu maryjnego.

(Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Wacława Lewandowskiego)

Wskazane w tytule książki główne kategorie: fuga i rap to muzykologiczne terminy wykorzystane przez Autora jako nazwania cech konstrukcyjnych jego modalności i wreszcie odnoszące się do całej twórczości jako kwantyfikatory historycznoliterackie. [...]

Widziana jako całość (czyli korpus wierszy, autokomentarzy oraz innogatunkowych wypowiedzi) twórczość krakowskiego poety jest konsekwentną realizacją indywidualnie pojmowanej przez niego liryki "troski" - obywatelskiej, w podstawowym słowa znaczeniu. Krzysztofa Koehlera jako "hermeneutę historii" zajmuje troska i namysł nad losami wspólnoty polskiej, rzucanej w wiry dziejów. [...] Koehler jako poeta doctus, akademicki historyk literatury dawnej, wysnuwa z doskonale sobie znanej tradycji staropolskiej i modernistycznej różnorodne nici, by spleść własną, choć polifoniczną, opowieść o współczesności. [...]

Sukcesem Autora monografii jest udowodnienie wewnętrznej spójności całego dorobku Krzysztofa Koehlera. Spójność ta ujawnia się wówczas, gdy - jak trafnie rozpoznaje Autor - skupimy uwagę na przemierzaną w tej twórczości poetycką Bildungsreise. "Pomiędzy fugą a rapem rozciągają się dwa «krańce długiego pola», po którym wędruje metafizyczny pielgrzym, a zarazem główny bohater tej poezji". Droga ta ma ukierunkowanie progresywne, bowiem na jej kolejnych etapach poeta rozwija i wzmacnia swą tożsamość "partyzanta prawdy". Również przemiany poetyki nie są tak radykalne, jak wolno by na pierwszy rzut oka sądzić. Ireneusz Staroń pisze: "Można niekiedy odnieść wrażenie, że w gruncie rzeczy ta poezja składa się z niewielkiej liczby stałych, powtarzalnych elementów. zaś jej bogactwo wynika jedynie z bogactwa kombinacji".

(Z recenzji prof. dr hab. Anny Legeżyńskiej, UAM w Poznaniu)

Są takie rzeczy, które można pojąć tylko tutaj u nas - nikt inny nigdzie indziej ich nie pojmie. Narodowość ogranicza więc człowieczeństwo? Raczej należałoby powiedzieć, że jest jego niezbędną formą. Coś z człowieczeństwa ujmuje i coś mu dodaje. Trochę je przycina. Tak jak przycina się jaśminy, żeby lepiej kwitły; żeby ich nocny dziki zapach snuł się po całym ogrodzie.

Caryca Katarzyna dobrze, jak widać, wiedziała, że nie może liczyć na to, iż wszyscy posłowie zaakceptują traktat rozbiorowy - wiedziała, że znajdzie się wśród nich jakaś czarna owca, ktoś kto ośmieli się jej sprzeciwić - jakiś wolny Polak - jakiś człowiek szalony - jakiś Reytan.

Ale wiedziała też, że może liczyć na większość - bo polscy przedajcy zawsze, gdy staną przeciw wolnym Polakom, są w większości. Dlatego właśnie caryca życzyła sobie sejmu, ma którym decydować będzie większość - sejmu skonfederowanego.

Respekt dla woli autora i jego prawa do kreacji wizerunku oraz pierwszorzędnego prawa do decydowania o kanonie swych dzieł doprowadziło w niniejszej próbie edycji do pójścia na kompromis w kwestii układu tomów. Postanowiłam zrezygnować z układu w całości chronologicznego i tomy przez autora pomijane milczeniem umieścić na końcu zbioru, aby zaakcentować stosunek twórcy do nich oraz miejsce, które sam im nadał w kanonie swej twórczości, nie skazując ich jednak na zapomnienie i zagładę. Rozwiązanie to uznałam za najlepszą odpowiedź zarówno na wyzwania historii literatury, która domaga się prawdy, jak i pamięci o autorze, która domaga się poszanowania jego woli. Dzieła literackie nie są bowiem tylko korpusem tekstów, ale są korpusem tekstów bardzo swoistym, bo podlegającym kreacji autorskiej i przynależącym do sfery własności osobistej autora. Dlatego należy je w sposób najdoskonalszy z możliwych uszanować, oddając jako wersję kanoniczną tę, która jest najbliższa intencji twórczej samego twórcy kanonu dzieła, w najdojrzalszej jego formie.

Zamieszczone w niniejszej książce szkice literackie powstawały na przestrzeni przeszło dwóch dekad. Najstarszy z nich – o Papuszy czy Schulzu – jeszcze w ubiegłym wieku. Najnowszy – o twórczości Wojciecha Kudyby – stosunkowo niedawno. Jednak intencją autora nie jest ujęcie historycznoliterackie w perspektywie diachronicznej. Przeciwnie, usiłuje on doprowadzić do zaocznej „konwersacji” między często bardzo odmiennymi twórcami żyjącymi obok siebie, jak Schulz i Gombrowicz, albo tuż po sobie, jak Kudyba i Rymkiewicz. Zadanie moderatora dyskusji powierzone zostaje czytelnikowi. Taka twórcza wymiana – myśli, wrażliwości, estetyki – spełnia się właśnie w formule spotkania, sygnalizowanej w tytule publikacji.

Tomasz Chlewiński – W 1997 uzyskał tytuł magistra filologii polskiej na podstawie pracy poświęconej wątkom kabalistycznym w prozie Brunona Schulza. W latach 1998–2000 uczestniczył w seminarium doktoranckim na Wydziale Nauk Humanistycznych KUL u prof. Krzysztofa Dybciaka. Przez wiele lat był nauczycielem języka polskiego w liceum ogólnokształcącym. Obecnie pracuje jako redaktor językowy, korektor i adiustator. Publikuje felietony, eseje, recenzje (w „Debacie”, „Toposie”, „Nowym Napisie”). Jest autorem scenariusza komiksu 52 przypadki Pana Cypriana, cierpliwie pracuje też nad swoim debiutem literackim.

Książka Kamila Suskiewicza ma swój wewnętrzny rytm: opisy życia i tekstów literackich tworzą swoisty kontrapunkt: biografia Tadeusza Zubińskiego zostaje „przełamana” literackimi odniesieniami i na odwrót. A zatem kompozycja ta jest w pełni kompatybilna z egzystencjalno-artystyczną formułą, jaką swojemu życiu i twórczości nadał Zubiński. Więcej: ów kontrapunktowy balans między perspektywą regionalną (peryferyjną) a globalną stanowi główną oś tak życia, jak i twórczości autora Morza wewnętrznego. Nawet jeśli Tadeusz Zubiński zostanie zapamiętany jako piewca prowincjonalności, co przecież samo w sobie nie jest deprecjonujące, to i tak diagnoza postawiona przez Autora tego studium będzie przenikliwa i przejmująca w swojej trafności. Oto bowiem Zubiński jawi się jako współczesny homo exul, eksplorujący ciemne rejony późnej nowoczesności, bezlitosny krytyk banalności i martwoty życia w sztucznych rajach wielkich miast. W zamian proponuje on przebodźcowanemu człowiekowi wyprawę do niewielkich enklaw, małych wysepek piękna i dobra, które przeważnie usytuowane są blisko rodzinnej Itaki.

Z recenzji dra hab. Artura Żywiołka, prof. UJD w Częstochowie

Kamil Suskiewicz – urodzony w Kielcach, mieszka w Łodzi. Studiował biotechnologię i polonistykę; jego praca magisterska pod kierunkiem prof. Jacka Brzozowskiego poświęcona była twórczości Juliusza Słowackiego. Wraz z bratem Marcinem założył i redaguje pismo internetowe „Suma. Pismo społeczno-kulturalne”. Pisze o literaturze i o polskiej prowincji. Mąż Kseni, ojciec Stasia, Frania i Józia.

Zbiór idę pod wiatr jest autorską propozycją najciekawszych, najbardziej rozpoznawalnych i najbardziej reprezentatywnych utworów dla wielonurtowej twórczości Wincentego Różańskiego. Dotąd ukazały się dwa podobne wybory: Bądź pozdrowiona chwilo… (1989, wybór Maria Bosacka), Wędrujemy do Szeol (2001, wybór Tadeusz Żukowski). Egzemplarz tego drugiego złożono w trumnie poety. Moja propozycja bierze pod uwagę wszystkie wydane dotąd tomiki poznańskiego twórcy, od Dziecko idące jak włócznia śpiewało (1970) do Spóźnione (2020), a także wiersze rozproszone po czasopismach lub dotąd niedrukowane. 

(Od redakcji)

Ta książka opowiada przede wszystkim o moim życiu społecznym. Składa się z trzech części. Pierwsza, Ślady internowania, stanowi dokumentalny zapis mojego internowania w stanie wojennym; zawiera listy, które pisałem z więzienia do rodziców, i wiersze, także pisane w więzieniu. Druga część, Ślady oporu, to rodzaj aneksu do poprzedniej relacji; opowiada o mojej działalności społecznej i opozycyjnej. Ostatnia część, Ślady twórczości – Rodowód nieskończony, to przypomnienie wybranych wierszy napisanych przed internowaniem i po wyjściu z więzienia, do roku 1990. Wierzę, że zamieszczone w książce teksty przedstawiają istotny fragment losu tej części pokolenia, do której należę. 

-Jarosław Broda

Tom zawiera materiały różne pod względem formy, a jednorodne w swej treści. Główną jego część stanowi Dziennik. Jest to raptularzowy zapis kolejnych dni spędzonych w tzw. Ośrodkach Odosobnienia dla Internowanych we Włodawie i Lublinie. Pozostałe części tomu, którego tytuł pozwoliłem sobie zaczerpnąć z fragmentów wspomnień z „interny” publikowanych na łamach biuletynu TZR Środkowo-Wschodniego NSZZ „Solidarność”, stanowią uzupełnienie, a może dopełnienie raptularzowego zapisu. Tak właśnie – jak to sugeruje tytuł – było. Codzienne ocalanie czynionych na gorąco notatek, by zachować dla siebie – tak przynajmniej początkowo się wydawało – ten czas wraz ze wszystkimi zachodzącymi w nim wydarzeniami.

-Stefan Szaciłowski

Niniejsza publikacja to pierwsza popularna monografia na temat twórczości Ferdynanda Goetla. Znakomicie skonstruowana, napisana piękną polszczyzną, opatrzona niezbędnym aparatem przypisów, komentarzy i bibliografii. Autor przedstawia najpierw biografię pisarza i historię jego rodziny, a następnie omawia jego twórczość. Dla czytelnika - zważywszy, że twórczość Goetla praktycznie nie istnieje w nauczaniu szkolnym - wszystko, o czym pisze prof. Polechoński będzie nowością i zaskoczeniem. Wnikliwe, precyzyjne, esencjonalne objaśnienia i interpretacje są najwyższej próby. Dobrze dobrana antologia utworów będzie świetnym przewodnikiem po twórczości tego pisarza. Książka ma szansę odegrać ogromną rolę nie tylko w popularyzacji, ale przede wszystkim w odkrywaniu i przywracaniu Goetla zbiorowej świadomości literackiej.

Włodzimierz Bolecki

Dziś, gdy po ponad pięćdziesięciu latach, jakie upłynęły od śmierci poety, ponownie odczytujemy w kraju jego wiersze na tle dokonań innych autorów, nasuwa się konkluzja, że sygnatura „Kazimierz Wierzyński” słusznie kojarzy się wielu odbiorcom poezji z jednym
z najwybitniejszych nowoczesnych liryków, obrońcą zbiorowej tożsamości kulturowej i pamięci, a zarazem rzetelnym artystą, który władając po mistrzowsku wielobarwną skalą ludzkich uczuć, jako „jeden z nas” nie tylko zmagał się z condition humaine, z losem ludzkim, ale też walczył o los godny człowieka. Wyrażał artystycznym słowem pełnię dramatycznego doświadczenia jednostki, żyjącej w burzliwej epoce, uwikłanej w świat wielkomiejskiej cywilizacji, natury, kultury i historii, oscylującej między miłością i rozpaczą, radością i smutkiem, zwątpieniem i nadzieją, lękiem przed śmiercią i pragnieniem wieczności.

Niniejsza książka jest wartościowa i potrzebna. Odznacza się rzeczowością, syntetycznością, pomysłowością, głębią myślową. Autor podejmuje próbę omówienia twórczości literackiej Karola Wojtyły, umieszczając ją w kontekście korespondencji, a także encyklik i homilii późniejszego papieża.

Zagadnienia porządkujące rozważania to: prymat ducha nad materią jako jedna z najważniejszych zasad cywilizacji łacińskiej, nawrócenie jako najważniejsze doświadczenie egzystencjalne i religijne uobecnione w utworach literackich Karola Wojtyły oraz stosunek do nowoczesności będącej wyzwaniem dla ludzi wierzących i wspólnoty Kościoła.

Padająca w tytule rozprawy formuła "polskość łacińska" pochodzi z listu dziewiętnastoletniego Wojtyły do nauczyciela i przyjaciela, Mieczysława Kotlarczyka. Twórczość autora Tryptyku rzymskiego jest tutaj rozpoznana jako zakorzeniona w tradycji łacińskiej. To zakorzenienie uwidocznia się w sposobie rozumienia podstawowych pojęć i zagadnień na przykład Boga, człowieka, wspólnot religijnej i politycznej, a także dziejów narodu i państwa polskiego oraz Kościoła i świata.