Historie miłosne – Julia Kristeva

W sprzedaży również Racine Rolanda Barthes'a - sprawdź.

Historie miłosne Julii Kristevej to niezwykła, „przygodowa” książka będąca autobiografią uczuciową, w której typograf a pragnień rozpościera się gdzieś pomiędzy własnym doświadczeniem miłosnym, a doświadczeniem psychoanalityczki, która na co dzień ma do czynienia zarówno z pacjentami, jak i z najbardziej znanymi tekstami kultury, poprzez które dociera do duchowości starożytnych Greków. Kristeva zaczyna swą miłosną historię wychodząc od mitu Narcyza, przez sztukę miłości Owidiusza, analizuje Plotyna i Augustyna, dochodzi do romansów średniowiecznych trubadurów, w których miłosnej twórczości upatruje początek nowożytnej powieści o miłości, miłości nieszczęśliwej, w końcu dotyka twórczości Szekspira, Goethego, Stendhala, Prousta, Baudelaire’a, poprzez historie kochanków i świętych dochodząc aż do kultury Punku…

***

W Historiach miłosnych badania nie dotyczą jednego języka czy dyskursu miłosnego, ale koncentrują się na wielości różnych dys- kursów i języków, bo zarówno tych uniwersalnych, które weszły na stałe do miłosnego panteonu symboli i znaków, jak i indywidualnych, które jednak, z perspektywy czasu, łączą się jakoś w ogólnym idiolekcie czy dyskursie miłosnym, ale które wcześniej przecież fundowały pewien ogólny język miłosny siłą własnego, miłosnego wyznania, wbijając się w przestrzeń symbolicznego uniwersum wszystkich kochających i kochanych. Powiedzmy to wprost, Kristeva-psychoanalityczka nie lubi sztywnych podziałów i nie wpisuje miłości w rubryki i okresy, starając się naświetlić każdorazowo indywidualny dialekt miłosny kochanków, idei czy teorii, w których miłość odgrywa znaczącą rolę, czyniąc z tych teorii „filozofię miłości”.

Dzięki takim „zapiskom” na ciele języka miłości, dyskursów miłosnych, podmiot ma szansę się wypowiedzieć, i jak to wyraził La Rochefaucauld – kochać nie tylko obiekt swej miłości, ale przede wszystkim własną swoją miłość, własny swój stan zakochania, własny rodzaj sublimacji, emisji pragnienia i zaspokajania pożądania,
albowiem ten właśnie podmiot nie tylko kocha (kogoś, coś), ale przede wszystkim kocha to, że kocha, kocha kochać, kocha być zakochanym, a przede wszystkim pragnie własnego pragnienia (Hegel)... W takim właśnie rozumieniu miłość jest – by sparafrazować słynny szlagwort Foucaulta – „świeżym wynalazkiem”, albowiem każda wielka epoka, każda mocna literatura, każda silna kultura wytwarza swój specyficzny, charakterystyczny tylko dla niej samej „styl” miłości, albo jak powiedziałby Barthes – „system” miłości, tj. miłosny system wzruszeń, gestów, zachowań, system uczuciowości, które każdego kochanka czynią człowiekiem swych czasów. Zawsze kocha się w przestrzeni pewnego dyskursu miłosnego. Styl, w którym – jak w każdym systemie, w obrębie którego dokonuje się miłosna „wymiana” – zakochany przygląda się sobie w lustrze Narcyza i ma okazję nie tylko do rozkoszy z Innym, ale przede wszystkim do pławienia się we własnej, natychmiastowej
i czystej rozkoszy, czystej i absolutnej rozkoszy od z powodu cielesnej i przygodnej rozkoszy do. Dopiero rozkoszując się własną rozkoszą, pragnąc własnego pragnienia, podmiot staje na suchym lądzie swej własnej historii i historii ogólnej, i może powiedzieć „ja”, nierzadko uznając się za straceńca, który utraciwszy miłość rozumie, co utracił (Orfeusz, który nie mogąc pohamować namiętności spojrzenia utracił Eurydykę, a pojąwszy, czym była jego miłość, stworzył miłosną lirykę i stał się symbolem literatury miłosnej). Dopiero wtedy, zdawszy sobie sprawę z tego, czym jest jego miłość, jest w stanie nazywać się podmiotem świadomym.

(z posłowia tłumacza)

Julia Kristeva (ur. 1941 w Sliwenie) - Bułgarsko-francuska filozofka, psychoanalityczka i semiotyczka, ostatnio również działaczka społeczna, od lat 60. XX w. aktywnie działająca we Francji na uczelniach Paryża, a od kilku dekad uczelniach na całym świecie. Zainteresowania Kristevej sytuują się na przecięciu filozofii, psychoanalizy i językoznawstwa, ostatnio zaś feminizmu, kwestii tożsamości, a także tematów imigracji i emigracji, które stały się głównymi problemami globalnej rzeczywistości. Wychowana na Bachtinie, Marksie i formalizmie, początkowo (wraz z innymi sławami francuskiej filozofii, jak choćby Barthes czy Foucault) mocno związana ze strukturalizmem, z którym jednak jej drogi szybko się rozeszły. W latach 70. XX w. ukuła w odniesieniu do teorii literatury termin „intertekstualność”, zmieniając tym samym optykę patrzenia i interpretacji dzieł literackich. Według teorii intertekstualności każdy tekst stanowi mozaikę wielu różnych tekstów, co w praktyce oznacza tyle, że przede wszystkim odnosi się od innych tekstów, że czerpie z tekstów wcześniej napisanych, przez co analiza musi polegać przede wszystkim na odniesieniu danego dzieła do dzieł powstałych wcześniej, co z kolei pozwala umieszczać dany tekst w szerszym kontekście literackim, społecznym czy politycznym. Do jej głównych dzieł należą Rewolucja języka poetyckiego, Czarne słońce. Depresja i melancholia, Potęga obrzydzenia. Esej o wstręcie, Ta niewiarygodna potrzeba wiary, Historie miłosne, Czas odczuwalny. Proust i doświadczenie literackie, Teresa, moja miłość, a także biografie wchodzące w skład serii „Geniusz kobiecy”, tj. poświęcone Hannah Arendt, Melanie Klein i Colette. Od wielu lat Kristeva jest aktywną psychoanalityczką i działaczką społeczną, pracującą na rzecz niepełnosprawnych i walki o ich prawa, a także o prawa kobiet oraz uchodźców czy imigrantów.

Wydawca: Eperons-Ostrogi
Przekład i posłowie: Kajetan Maria Jaksender
Redakcja: Anna Zofia Jaksender, Anastazja Dwulit
ISBN: 978-83-66102-35-4